De kracht van hypnose

“Je voelt je klein en onbenullig”, sprak de zus van Irma met lage monotone stem. En Irma lag in diepe hypnose op de vloer. Zus Esther had haar daarna terug naar de werkelijkheid geteld. “Jij mag me nooit meer hypnotiseren”, reageerde Irma verontwaardigd, “want dit is rechtstreeks mijn onderbewustzijn ingegaan.” Enkele dagen erna had Irma nog last van dit experiment...

Mijn zusje had de hypnosesessie niet serieus bedoeld en haar eigen talent als hypnotiseur onderschat. Ze vergoelijkte zichzelf met het feit dat het wel mee zou vallen. We hadden dit experiment uitgevoerd, nadat ze een mislukt hypnoseavondje had meegemaakt. De vrouwelijke hypnotiseur, die zeer slordig te werk was gegaan en zelfs vergeten was de mensen uit de hypnose te halen, had haar groep slachtoffers terug willen brengen naar een vorig leven, en wel naar het sterfmoment. Esther vertelde dat niemand zich prettig had gevoeld. Het was dus eigenlijk maar goed dat de hypnose niet gewerkt had. Niemand was naar een vorig leven teruggegaan en had zich het sterven herinnerd. Stel je voor dat het wel gelukt was. Dan hadden twaalf mensen ingrijpende dingen ervaren en waren ze vervolgens aan hun lot overgelaten. Deze vrouw noemde zichzelf een professionele hypnotiseur. Esther had geen opleiding tot hypnotiseur gevolgd. Maar toch had ze mij in een enkele keer in diepe hypnose gebracht, zonder dat ze het zelf in de gaten had. Ze was blijkbaar een natuurtalent. Nog dagen had ik last van deze sessie. Ik voelde me onzeker. Ik gedroeg me ook als een zielige, grijze muis die haar excuses aanbood wanneer een ander haar op de tenen stond.

Leer meer over hypnotherapie

 

Charmante hypnotiseur

Ondanks dit enigszins deprimerende hypnosebegin, behield ik mijn interesse in het onderwerp. Op een dag kwam ik Germain, een hypnotiseur, tegen tijdens een bijeenkomst voor dichters. Hij vertelde dat hij nog ruimte te huur had op een mooie centrale plek in de stad Groningen, omdat hij slechts een paar dagen per week cliënten ontving. De praktijkruimte die ik als magnetiseur huurde, was minder mooi gelegen en ik nam zijn aanbod met beide handen aan.

Germain was behalve beroepshypnotiseur, een markante, sprankelende persoonlijkheid. Hij zag er twintig jaar jonger uit dan zijn kalenderleeftijd en bijna iedereen vond hem aardig. Zijn mooie uitstraling werd nog versterkt door het feit dat hij een interessante mix was van Nederlands, Surinaams en Indiaans bloed. Naast zijn levenslust, viel zijn kennis over uiteenlopende onderwerpen op. Doordat hij zoveel mee had gekregen in dit leven, kon hij zich ook wat meer permitteren dan een ander. Tijdens mijn drukke praktijkdagen stonden er herhaaldelijk mensen voor hem op de stoep. Germain had deze cliënten dan per ongeluk op zijn vrije dagen gepland. Niemand werd boos op hem wanneer hij na een waarschuwend telefoontje een half uur later alsnog arriveerde en met de cliënt naar zijn eigen huis vertrok.

Op een dag vertelde ik Germain hoe knap ik het vond dat hij niet gestresst werd wanneer zoiets gebeurde. Ik zou direct last krijgen van schuldgevoelens. Wat meer ontspanning en zorgeloosheid in bepaalde stressvolle situaties leek me erg benijdenswaardig. Prompt bood Germain aan me een paar keer te hypnotiseren om dit te bewerkstelligen.

 

Geen liefelijk tafereeltje

Ook Germain lukte het om mij al tijdens de allereerste sessie in een behoorlijk diepe hypnose te krijgen. Zijn melodieuze stem was dan ook uitermate geschikt voor dit beroep. Ik ervoer een algehele ontspanning. Germain liet mij teruggaan naar een vorig leven. Ineens voelde ik dat ik een Kahuna op Hawaï was, die met witte magie de desastreuze effecten van een collega probeerde teniet te doen die met zwarte magie mensen behoorlijk te grazen had genomen. In plaats van te vertoeven aan rustige stranden of weg te zweven op vredige wolkjes, zat ik in een strijd verwikkeld met een gevaarlijk individu. Germain probeerde de sessie nog een mooie wending te geven door de volgende woorden uit te spreken: “If you can’t beat your enemies, join them.” (“Als je je vijanden niet kunt verslaan, verenig je dan met hen” - red.)

Hij gaf me vervolgens nuttige oefeningen om tot ontspanning te komen en eindigde de sessie met terugtellen en de charmante woorden “Open je mooie ogen”. Ik werd wakker en voelde me erg ontspannen. Desalniettemin had ik kritiekpunten op Germain. Ik complimenteerde hem allereerst met zijn voortreffelijke manier om me in hypnose te krijgen. Maar ik wilde vervolgens niet dat hij ooit weer tijdens een hypnosesessie zou zeggen: “Open je mooie ogen”. En al helemaal niet: “If you can’t beat your enemies, join them”. Na een aantal dagen als grijze, bange muis door het leven gegaan te zijn door de woorden ‘klein en onbenullig’, wenste ik niet al lonkend en als lafaard uit een hypnose te komen. De zeer vredelievende Germain keek verbaasd en had het juist een mooie oplossing gevonden om bevriend te worden met de vijand. Ik beaamde dat vrede vaak de beste optie is, maar niet wanneer mensen misbruik maken van magische krachten.

Dit mocht in mijn ogen nooit goedgepraat worden. Zwarte magie is te allen tijde slecht. Toch was het een geestverruimende ervaring en paste dat leven ook wel bij de keuzes die ik in het huidige leven gemaakt had. Germain bood aan om een week later een ander leven te verkennen.

 

Ogenschijnlijk rustig

Daar lag ik weer in Germains gemakkelijke, oranje stoel. Ik zag ineens een paar gespierde, gebronsde mannenbenen en… ze waren van mij! Ik was een Indiaan en niet zo spraakzaam. Met moeite kon Germain wat antwoorden van me loskrijgen. Ineens ging de bel. Verleden en heden versmolten, en ik hoorde Germain zeggen: “Oh jee, ik had een cliënt.” Ondanks de voortreffelijke sessie, ging er wederom iets mis. Ook Germain onderschatte zijn eigen hypnotische gave en dacht me snel in drie tellen naar het heden te kunnen brengen om gauw de deur te openen. Ik stond op, terwijl de cliënt van Germain binnenkwam. Gedeeltelijk was ik mezelf en gedeeltelijk mijn vorige zelf. Relaxter en geaarder dan Germain verliet ik het gebouw.

Gelukkig was ik stabiel genoeg om deze ‘cultuurshock’ te hanteren. In een roes deed ik boodschappen omdat zusje Esther bij me zou eten. De absurditeit van de gehaaste medeburger viel me op. Ik besloot Esther voorlopig niets te vertellen, want dat was volgens mij de beste manier om weer helemaal mezelf te worden. Bovendien zou een nachtje slapen de resthypnose wel uit mijn systeem spoelen, zo redeneerde ik. Een uur later stond ik in mijn keuken groenten te snijden. Esther zat met een drankje op een keukenstoel. Ze praatte over een interessant college en vertelde de laatste roddels van de studentenvereniging. Ineens viel haar mond open en riep ze uit: “Je bent een indiaan. Je bent veranderd in een indiaan.” Zonder er teveel woorden aan vuil te maken, vertelde ik haar in drie zinnen wat er gebeurd was. Esther beaamde dat een nachtje slapen me weer zou resetten.

Het was geen kwestie van herstellen, want ik voelde me uitstekend. Het komende weekend zouden we samen naar Schiermonnikoog gaan en dat was altijd reuze gezellig. Esther vond het zeer aannemelijk dat ik indiaan was geweest. Ze herinnerde zich dat ik vroeger veren verzamelde. Ik herinnerde me zelf dat ik toen we nog in Frankrijk woonden, vaak tijdens de zondagmiddagfilm over cowboys en indianen op de gang werd gezet omdat ik kritiek uitte op de fi lm. Mijn moeder keek vaak naar dergelijke, ouderwetse films. En ze vertelde dat ik als driejarige al beweerde dat het niet de indianen waren die verkeerd bezig waren, maar de blanken die ons leven binnendrongen. Hoe kon ik dit weten en waarom zei ik: “In ons leven binnengedrongen?” In de traditionele films waren de Indianen immers altijd de boosdoeners.

 

Haviksogen

Normaliter waren onze Schiermonnikoogtripjes een combinatie van urenlang kletsen en wandelen. Achteraf konden we niet zeggen dat de hypnosesessie het weekendje bedorven had, want volgens Esther was ik aangenaam gezelschap. Er waren echter een paar markante naweeën van de hypnosesessie die zich deden gelden. Ik was ten eerste zeer zwijgzaam en zei minder dan een zin per uur. Ik had niet de behoefte om te praten. Op den duur zou dit volgens Esther weleens saai kunnen worden, maar voor een weekend was het verfrissend. Wel ergerde ik me aan een aantal toeristen die ik te lawaaiig vond. Daarnaast had ik het goede zicht van de indiaan. Mijn ogen waren bovengemiddeld scherp en ik kon uitermate goed zien. Het voelde alsof ik de ogen van een havik bezat. Dit aspect begon ik erg te missen toen het uitgewerkt was. Voor Esther zal het wellicht een weldaad zijn geweest dat ze kon praten zonder eindeloos onderbroken te worden.

 

Sterfmoment & Spontane genezing

Het was pakweg een jaar later toen onze vrienden Ger en Vicky, spirituele helers, een dagje bij me langskwamen. Ik had Esther ook uitgenodigd. Al jaren kenden we elkaar en elke keer weer was het een feestje als het helderziende echtpaar dat in Afrika woonde, in Nederland was. Ze waren behalve paranormaal, uitermate integer en bezaten ook nog eens een flinke dosis humor. Zij konden beiden vorige levens waarnemen bij zichzelf en andere mensen. Eigenlijk beschouwden we deze mensen bijna als familie, zo vertrouwd gingen we met elkaar om. Ger en Vicky waren amper binnen of ik kreeg ineens een akelige, stekende pijn in mijn schouder. Ik kreeg een flashback naar mijn indianenleven. Vicky zag dat ik destijds omgekomen was door een pijl.

Ik was van achteren neergeschoten. Op zich is het niet echt bijzonder om een keer gewelddadig aan je einde te komen. Hoogstwaarschijnlijk hebben we dat allemaal eens meegemaakt. Wat deze keer wel bijzonder was, was dat Ger, Vicky en ik wisten dat Ger destijds de dader was. In dat leven was hij medicijnman en er was sprake van een zekere rivaliteit tussen hem en mij. Wat een hele prettige bijkomstigheid was van dit onthullende moment, was dat ik me ineens herinnerde dat mijn laatste woorden waren: “Jij bent geen man.” Ger had de erecode gebroken door mij van achteren aan te vallen. Ger begon te huilen en voelde zich enorm opgelucht. Levenslang had hij last gehad van akelige gevoelens van ontoereikendheid. Niemand begreep zijn probleem. Hij was een uitermate gevoelig, getalenteerd persoon met een gelukkig huwelijk en toch had hij vaak last van zijn eigen afbrekende gedachten. Hij voelde zich dan niet echt een man. Na jaren viel ineens dit gevoel op zijn plaats en loste dit probleem zich op. Nooit meer kwamen deze gedachten terug. Doordat ik door middel van hypnose toegang had gekregen tot mijn vorige leven als indiaan, vielen voor Ger bepaalde puzzelstukjes op hun plaats en kon hij verder gaan zonder deze last nog mee te torsen.

 

Verder op ParaVisie

• Wil jij in contact komen met een spirituele coach? Chat met online paragnosten of bel met een van de mediums op de paralijn.  
• Elke week leggen onze mediums kaarten. Bekijk nu onze wekelijkse leggingen op deze pagina over kaartleggen.